Meerdaagse Korte Tourrit 2022

MIOS Korte Tour 2022

MIOS KORTE TOER 2019

Wie waren er mee: Theo, en nog een Theo, Jannie en Leo, Gerhard, Hans, Rien, Piet, Sjaak, Richard, Niek, Andre, Klaas, Ineke. 14 personen, 13 motoren.

1^e dag – zaterdag.

Om 9:00 uur verzamelen bij MacDonalds in Enkhuizen, dat ging van een leien dakje. Behalve dan dat de twee Texelaars even later kwamen. Ik heb iedereen dikke zoenen gegeven met de mededeling dat ze de rest van de vakantie zonder geflikvlooi moesten zien door te komen. Wij vertrekken en Theo wacht nog even op de Texelaars. Maar die staan bij de benzinepomp en komen prompt achter ons aan. En Theo maar wachten. Bij checkpoint Charlie stoppen we even om te bellen. Dat ook weer opgelost. Jannie wil vlug weer bij Leo achterop klimmen, maar struikelt languit. Gelukkig niks bezeerd. Wij zijn met 6 motoren en de rit verloopt prima, maar we moeten wel af en toe wachten op de achterblijvers bij stoplichten en zo. Morgen de groep maar splitsen. Om 5:00 uur zijn we in Lienen bij het hotel, met net als vorig jaar de parkeerplaats met grind. Daar heb ik toch zo’n hekel aan. Maar het komt goed. De jongens scheuren mij een stukkie naar achter en dan sta ik goed met de neus naar voren. Kan ik morgen zo weer weg rijden. Er is een ploeg feestvierders bij het hotel. Die zitten te zingen en te lallen en eten alles van de barbecue op. Maar de hotelbaas zegt dat er genoeg over is voor ons. Ondertussen drinken wij (veel te) veel bier. Om half acht mogen wij beginnen te eten, ook barbecue en veel salade. En we gaan vroeg slapen, want we zijn gaar.

2e dag – zondag.

Andre staat met een lekke band. Wij, Klaas en ik, hebben afgesproken met hem samen te toeren, maar nu gaan we maar weer met hetzelfde groepje als gisteren: Leo en Jannie, Gerhard, Hans. Het gaat goed, het is warm maar hier en daar de kleding aangepast, dan is het goed te doen. Het landschap wordt al mooier, steeds meer bulten en mooie bochten. Er is echter 1 bocht, die Rien de das omdoet; een lange doordraaiende bocht en dan aan het eind haaks rechtsom. Dat haaks werd voor Rien richting asfalt, oeps, even niet opgelet. Hij staat besluiteloos aan de kant, weet niet goed wat er nu precies gebeurd is en heeft aan twee kanten van zijn motor schade. Tot overmaat van ramp is hij ook nog eens uitgescholden door een geschrokken automobiliste. De losse onderdelen, die hij al in zijn rugzak had gestopt komen weer tevoorschijn en de mannen gaan aan de slag met duckt tape en tie wraps. Het rechter voetsteuntje is spoorloos verdwenen, maar het passagiersstepje van Klaas z’n motor past ook. Nu kan hij weer rijden, zelf heeft hij gelukkig niets, nou ja een beetje dikke knie, is niet erg. Rien rijdt het liefst alleen, maar nu wil hij toch wel met onze groep mee. ’s Avonds gaan de mannen verder met de reparaties en gelukkig is Andre ook weer aangesloten. De Adac heeft een plug in z’n band geplaatst, op eigen risico, en nu kan hij weer meerijden.

We nemen er eentje op de goede afloop in het hotel in Bad Sachsa.

3^e dag – maandag.

Tijdens het ontbijt krijgen we uitleg over onze route van vandaag. Theo zegt waar we op moeten letten. De route gaat een beetje kriskras, je zit zomaar op het verkeerde spoor. Theo zelf ook trouwens. Moet-ie het maar niet zo ingewikkeld maken. We rijden zo wel wat extra kilometers. Daar hebben we geen last van, maar de warmte vermoeit ons wel. We stoppen alleen maar om wat te eten en vooral te drinken. De bezienswaardigheden laten we voor wat het is. Er zitten geweldig mooie stukken in de route en prachtige bochten. Het hotel in Bad Sachsa is oud, maar schoon, en de beheerders vriendelijk. Het bier zit in grote glazen, dus we klagen niet.

4^e dag – dinsdag.

Maar Klaas klaagt wel, over zijn bed: ik voel alle veren in m’n bast steken zegt hij. En het is nog warmer dan gisteren. De Texelaars zijn al om kwart over vijf van start gegaan. Wij doen eerst ontbijt. We gaan om negen uur van start. Rien gaat (voor de zekerheid of voor de gezelligheid?) weer met een groepje mee. Klaas en ik gaan weer samen met Andre. Die rijdt graag voorop, Klaas rijdt graag achteraan en ik zit er comfortabel tussenin. De route is vandaag vrij makkelijk en ontspannen, alleen 1 stuk is een slingerdeslinger met 36 bochten binnen 3 kilometer. Dat gaat naar het Denkmaal van Kyffhauser. Wij vinden het veel te warm daar en vervolgen onze weg. Degenen die het Denkmaal wel bezochten hebben pech. De toe- en uitgang werd afgesloten vanwege een verongelukte motorrijder (niet van ons gelukkig) en zij konden niet weg daar. Onderweg moet Andre nog een noodstop maken voor een vrachtwagen die voorrang heeft, maar dat had hij even niet in de gaten. Even later gaan we lunchen en tot grote vreugde van Klaas hebben ze curryworst op het menu staan, wel 2,5 meter lang volgens hem. Daarna nog een stukkie naar het hotel, maar eerst nog even tanken. We komen oververhit aan en willen zo gauw mogelijk de motoren in de garage zetten. Klaas heeft daar zo’n haast mee dat hij zijn motor plat neerlegt en daarmee mij erg verbaast. Klaas valt nooit. Wat doe jij nou? Dat zie je toch! De schade zijn krassen hier en daar, Klaas heeft niets. Dus, hup, de boel overeind gezet, hij is toch al niet nieuw meer. Gauw het zweet afspoelen en een potje bier gedronken. Om zes uur is iedereen weer in het hotel.

5^e dag – woensdag.

Dit wordt de heetste dag en we zien er een beetje tegenop. De thermometer staat ’s morgens al op 30 graden. Maar we laten ons niet kennen en gaan op pad. De ventilatieritsen van het pak open en op de rechte stukken flink gas geven om wind te vangen. Er staan verschillende way-points op de rit. Wij kiezen voor het bekijken van stoomtreinen. Niet te lang en bij elke stop drinken, drinken, drinken (water he). In Stolberg vinden we het zo mooi, we stoppen bij een biker-cafe en kijken onze ogen uit naar de vakwerkhuizen en versieringen met heksen. De cafebaas heeft ook een winkeltje en we kopen een kadootje voor onze organisator Theo. We eten een hapje worst en rijden weer verder. We willen het grenspostmuseum nog zien. Dat stelt niet veel voor en om een oude wachttoren te zien moeten we een eind lopen. Dat gaat niet gebeuren in deze hitte. Dus rijden we verder naar het volgende way-point. Wat soms niet eens meevalt. Want onze navigatie staat zo ingesteld, dat we de way-points wel langs moeten, anders stopt de navigatie. Heeft Theo wel uitgelegd maar wij snapten er de ballen niet van. Nu vergeten wij het nooit meer. Toch heeft Theo een pluim verdiend en tijdens het avond eten geven wij hem zijn presentje. Hij is er blij mee en nu is hij “ridder”Theo. Om vijf uur zijn we weer “thuis” , even douchen, biertje drinken en eten. Sjaak en Theo waren er om 3 uur al, want ze vonden het te warm en namen de kortste weg naar het hotel.

6^e dag – donderdag.

Eindelijk heeft Klaas lekker geslapen. Daarvoor heeft hij drastische maatregelen moeten nemen: matras draaien, deken opvouwen, ach, als je maar moe genoeg bent kun je uiteindelijk wel slapen. En het is gelukkig wat koeler geworden. We gaan weer op weg naar Lienen, het eerste stuk over snelweg. We zitten zo te genieten van snelheid en koelte, dat we de afslag missen. We nemen de volgende afslag wel. Even puzzelen en opeens begint de GPS weer instructies te geven. Vervolgens komen we bij een pontje, dat niet vaart, dus omweg zoeken. Daarna nog twee keer een wegopbreking en wij worden experts in het maken van omwegen. Er is nog veel moois te zien onderweg, maar aan alles komt een eind en aldus arriveren we weer in Lienen. Het eten komt op tijd op tafel, we eten buiten, en – hoera! – eindelijk krijgen we schnitzels. Dat hebben we deze week nog niet gehad. Daarna koffie en dan bedenken de heren, dat ze naar het vrouwenvoetbal willen kijken. De hotelbaas heeft een vrije avond en het serveerstertje weet alleen maar de stekker in het stopcontact te steken. Verder moeten de heren het zelf maar uitzoeken. Nadat 5 man zich ermee bezig hebben gehouden kunnen ze eindelijk kijken. De Engelse dames winnen het van de Noorse. Daarna gaan we allemaal geeuwend naar bed.

7^e dag – vrijdag.

En nu naar huis. Is ook weer fijn. Een laatste keer tanken in Duitsland en vervolgens in St. Isidorushoeve (hoe bestaat het, zo’n gekke plaatsnaam) doen we koffie met. We zijn dan over de helft van de route en besluiten alleen nog te stoppen op de kop van de Markerwaarddijk om een laatste snackje. Gelukkig zit er bijna geen snelweg in de overigens weer zeer fraaie route. We volgen Andre tot Medemblik, waar hij moet zijn en rond 3 uur staan we voor onze garage. Klaas haalt de laag muggen van de motoren. En het gras wordt gemaaid, en de was gesorteerd en het eten gekookt en ………. kortom: de gewone dagelijks routine.

Het was weer fantastisch. Geen drup regen gehad. Iedereen heel thuisgekomen. En na afloop wordt er nog lang ge-appt met bedankjes, en jongens, wat was het gezellig. Tot volgend jaar, want … zolang we ons poot over de motor kunnen zwaaien gaan we door!

Ineke.

Foto`s 2019